Gdy chodziłam do szkoły podstawowej, byłam tą, która ma być lepsza od innych.
Gdy chodziłam do gimnazjum, byłam tą, która ma określić swą przyszłość.
Gdy chodziłam do technikum, byłam tą, która jest ambitna.
Gdy poszłam na studia, byłam tą, która sama wybrała, kim chcę być.
Teraz, gdy skończyłam te wszystkie szkoły, jestem tą, która stanęła w miejscu, bo nie wie co dalej ze sobą począć, lecz przed wszystkimi udaje, że ma świetny plan. Uśmiecham się, przytakuję, opowiadam o tym co co chcę zrealizować i jak świetnie będzie, gdy to osiągnę. A potem przychodzę do domu. Zamykam się w czterech ścianach, zdejmuję maskę osoby poukładanej, z planem na przyszłość i jestem w rozsypce. Zagubiona, zmęczona wymogami świata, społeczeństwa, przyjaciół i rodziny. Płaczę i wtedy czuję się naprawdę wolna i paradoksalnie szczęśliwa. Wreszcie jestem sobą, ale jednocześnie czyni mnie to osobą, której nie akceptuje współczesny świat.

Gdy chodziłam do szkoły podstawowej, byłam tą, która ma być lepsza od innych.
Gdy chodziłam do gimnazjum, byłam tą, która ma określić swą przyszłość.
Gdy chodziłam do technikum, byłam tą, która jest ambitna.
Gdy poszłam na studia, byłam tą, która sama wybrała, kim chcę być.
Teraz, gdy skończyłam te wszystkie szkoły, jestem tą, która stanęła w miejscu, bo nie wie co dalej ze...

Szczerze powiedziawszy nigdy nie zastanawiałam się nad tym, że w życiu przyjmuję różne maski, aż do czasu przeczytania w szkole "Ferdydurke" Gombrowicza. Z początku niejasna i dziwna książka uświadomiła mi, że tak naprawdę nigdy nie przestajemy grać określonej roli. Nawet, gdy jesteśmy sami. Niesamowite jak zmieniło się moje postrzeganie świata. Osobiście wybierając z roli studenta, dziecka, pracownika i wielu, wielu innych najlepiej czuję się jako ukochana mojego narzeczonego. Przy nim naprawdę mogę pokazać moje, czasem niezbyt miłe, oblicze. Nie muszę się uśmiechać, gdy jestem smutna i nie chcę udowadniać, że jestem najlepsza. Zawsze mogę na niego liczyć i wiem, że forma jaką mi nadaje nasz związek jest najbliższa mojemu wewnętrznemu "JA". Skoro "nie ma ucieczki przed gębą, jak tylko w inną gębę.", to trzeba znaleźć tą, która będzie dla nas najwygodniejsza.

Szczerze powiedziawszy nigdy nie zastanawiałam się nad tym, że w życiu przyjmuję różne maski, aż do czasu przeczytania w szkole "Ferdydurke" Gombrowicza. Z początku niejasna i dziwna książka uświadomiła mi, że tak naprawdę nigdy nie przestajemy grać określonej roli. Nawet, gdy jesteśmy sami. Niesamowite jak zmieniło się moje postrzeganie świata. Osobiście wybierając z roli...

Myślę, że najlepiej wychodzi mi rola ...człowieka.Oczywista staram się "grać" jak najlepiej.Nie zawsze wychodzi.Czasem jest "klapa" czasem sukces.Z moich obserwacji żaden aktor nie miał NIGDY tylko sukcesów.Zdarza się "rola życia" (mąż, ojciec) ale to dopiero ocenią potomni.Chyba najlepszym sprawdzianem będzie ...pogrzeb.Ile osób przyjdzie i ile będzie wspominać TE NAJWAŻNIEJSZE ROLE.Zobaczymy....

Myślę, że najlepiej wychodzi mi rola ...człowieka.Oczywista staram się "grać" jak najlepiej.Nie zawsze wychodzi.Czasem jest "klapa" czasem sukces.Z moich obserwacji żaden aktor nie miał NIGDY tylko sukcesów.Zdarza się "rola życia" (mąż, ojciec) ale to dopiero ocenią potomni.Chyba najlepszym sprawdzianem będzie ...pogrzeb.Ile osób przyjdzie i ile będzie wspominać TE...

Mam wiele ról, jednak każda jest częścią mnie. Każda z moich twarzy jest inna, co wcale nie oznacza, że jest zła, lub do mnie nie pasuje. Książkocholiczka, wielbicielka natury, przyjaciółka zwierząt, leniuszek, uczennica. Mogłabym wymieniać godzinami. Każda z tych ról ma ogromne znaczenie w moim życiu i prowadzi do jednej rzeczy. Tej, którą każdy z nas pragnie tak mocno, aż to boli. Rzeczy o którą walczymy czasami jak tygrysy, idąc po trupach po celu. A tą rzeczą jest oczywiście szczęście. Jednak najbardziej ze wszystkich ról, uwielbiam rolę wielbicielki natury, ona obdarza mnie prawdziwym szczęściem. Idąc do lasu mogę się wyciszyć i napawać się tym cudownym pięknem. Nie przeszkadzam nikomu, nie staję nikomu na drodze. Jestem tylko ja i natura. Ja i sarny, ja i ptaki, drzewa, kwiaty, strumyki, jeziorka, bagna, bażanty... Las napełnia mnie nadzieją i siłą. Pośród natury czuję się tak wolna, tak nieskrępowana nićmi telefonu, komputera, internetu.

Uwielbiam słuchać śpiewu ptaków, obserwować kryjące się w trawach bażanty, szukać najróżniejszych kwiatów i odkrywać nowe przepiękne miejsca, niczym krainy z najbardziej fantastycznych powieści. Często uciekamy w magiczne światy książek, nie widząc, że równie piękne miejsca możemy znaleźć wokół siebie. Wystarczy tylko wstać, ubrać się i wyjść z domu. Czasami warto jest wyjść na łono natury i zjednoczyć się z nią. To naprawdę niesamowite uczucie! Mam nadzieję, że każdy z was odkryje tę rolę w swoim życiu i pozwoli sobie być wolnym!

Mam wiele ról, jednak każda jest częścią mnie. Każda z moich twarzy jest inna, co wcale nie oznacza, że jest zła, lub do mnie nie pasuje. Książkocholiczka, wielbicielka natury, przyjaciółka zwierząt, leniuszek, uczennica. Mogłabym wymieniać godzinami. Każda z tych ról ma ogromne znaczenie w moim życiu i prowadzi do jednej rzeczy. Tej, którą każdy z nas pragnie tak mocno, aż...

No właśnie, narzuca się nam role... A czy życie z narzuconą nam przez kogoś rolą może w ogóle być przyjemne...?
Trudna sprawa... Wydaje mi się, że najlepiej czujemy się wtedy, gdy jesteśmy wolni, gdzie nie zachowujemy się w określony sposób tylko dlatego, że tak wypada lub ktoś nam to narzucił...
Jasne, taka ucieczka na dłuższą metę nie jest możliwa (słuszność zatem miał Gombrowicz w "Ferdydurke"), ale przynajmniej powinniśmy się starać, by odgrywana przez nas rola była rolą człowieka...uczciwego! Względem siebie i innych. Zatem rola, w której czuje się komfortowo i chcę, by trwała jak najdłużej, to rola kogoś, kto żyje zgodnie z czystym sumieniem.

No właśnie, narzuca się nam role... A czy życie z narzuconą nam przez kogoś rolą może w ogóle być przyjemne...?
Trudna sprawa... Wydaje mi się, że najlepiej czujemy się wtedy, gdy jesteśmy wolni, gdzie nie zachowujemy się w określony sposób tylko dlatego, że tak wypada lub ktoś nam to narzucił...
Jasne, taka ucieczka na dłuższą metę nie jest możliwa (słuszność zatem miał...

Rola, w której najlepiej się czuje to rola przyjaciółki. Codzienne czynności, które odhaczam stają się przyjemniejsze, a przynajmniej bardziej znośnie, kiedy wyłączam instynkt przetrwania i skupiam się na byciu dobrą przyjaciółką. Codzienne dbanie o zjedzenie śniadania, o to, aby miała przynajmniej tyle pracy domowej ile sama mam, albo sprawdzanie, czy świat nie dokucza jej za bardzo. To wtedy nie muszę zakładać maski z wytatuowanym uśmiechem, bo dobry humor pojawia się mimowolnie. Nawet w kłótni nie ma znaczenia to jak bardzo jestem zła, bardziej liczą się drobiazgi, które zbliżają nas jeszcze bardziej. w nawyk weszło mi sprawdzanie ile spała, czy jadła i czy ma ciekawą książkę do czytania :)

Rola, w której najlepiej się czuje to rola przyjaciółki. Codzienne czynności, które odhaczam stają się przyjemniejsze, a przynajmniej bardziej znośnie, kiedy wyłączam instynkt przetrwania i skupiam się na byciu dobrą przyjaciółką. Codzienne dbanie o zjedzenie śniadania, o to, aby miała przynajmniej tyle pracy domowej ile sama mam, albo sprawdzanie, czy świat nie dokucza jej...

Jestem córką, wnuczką, uczennicą, koleżanką z klasy, przyjaciółką, molem książkowym, a także tancerką, ale tylko w jednej roli czuję się najbardziej komfortowo, czuję, że żyję. Mianowicie, jest to maska altruisty.
Altruista jest to osoba, która pomaga innym, ceni sobie czyjeś szczęście bardziej od swojego. Można by pomyśleć, że taka osoba jest naiwna, zawsze będzie pokrzywdzona, czy wykorzystywana. Lecz te poglądy są nieprawdziwe. Altruista jest w stanie obiektywnie ocenić sytuację, pomóc potrzebującym i razem z nimi cieszyć się ich zwycięstwem. Właśnie to uczucie motywuje mnie do pomagania społeczeństwu. Nie warto żałować poszczególnych jednostek, ponieważ jest to stratą czasu. Jeśli uważasz, że wiesz jak rozwiązać problem, po prostu pomóż. Jest to łatwiejsze niż myślisz.
Gdy mam okazję zrobić dobry uczynek, uszczęśliwić kogoś choćby przez chwilę - traktuję to jako sukces. Dzięki temu widzę, że świat się zmienia, wierzę w lepsze jutro.
W dzisiejszym świecie, w którym panuje wyścig szczurów, często zapominamy o uczuciach innych. Człowiek robi wszystko tylko dla własnej korzyści, staję się egoistą. Bezwzględnym, nieczułym potworem, zmierzającym do celu po trupach, dla którego liczy się tylko on sam, a tak nie powinno być.
Ważne jest to, aby pamiętać, że nikt nie jest gorszy. Dlatego właśnie, postawa altruistyczna pozwala mi żyć pełnią życia, uwzględniając (tak bardzo ważne) emocje, przeżycia ludzi.

Jestem córką, wnuczką, uczennicą, koleżanką z klasy, przyjaciółką, molem książkowym, a także tancerką, ale tylko w jednej roli czuję się najbardziej komfortowo, czuję, że żyję. Mianowicie, jest to maska altruisty.
Altruista jest to osoba, która pomaga innym, ceni sobie czyjeś szczęście bardziej od swojego. Można by pomyśleć, że taka osoba jest naiwna, zawsze będzie...

Moją ulubioną rolą jest bycie przyjaciółką. Nie muszę wtedy nikogo udawać i zakładać maski. Moi przyjaciele cenią sobie szczerość, empatie, energię, kreatywność, a właśnie te cechy są u mnie naturalne. Będąc przyjaciółką mogę też być dobrą siostrą, kuzynką, w przyszłości mamą, a rodzina to przecież jedna z najważniejszych wartości.

Moją ulubioną rolą jest bycie przyjaciółką. Nie muszę wtedy nikogo udawać i zakładać maski. Moi przyjaciele cenią sobie szczerość, empatie, energię, kreatywność, a właśnie te cechy są u mnie naturalne. Będąc przyjaciółką mogę też być dobrą siostrą, kuzynką, w przyszłości mamą, a rodzina to przecież jedna z najważniejszych wartości.